May 23, 2016

भेटिएन कुनै सुसाइड नोट

                     कविता
                                                                                                                                 — सबिना सिन्धु

फराकिलो निधार भएकी मृत युवती
जसलाई समाचार बनाइरहेछ  पत्रिकाले ।
फलाकिरेहछ रेडियोले ।
प्रश्रय दिइरहेछ टेलिभिजनले ।
कुनै दिन म बन्न सक्छु त्यही पात्र ।


पत्रिकामा देखिएको रगत लत्पत्एिको विभत्स तस्विर
त्यो मेरै पनि हुनसक्छ ।
जसले लगाएकी छे सेतो हाफ—टिसर्ट ।
जुन च्यातिएका छन् ।
लगाएको लामो मिडी, अस्वभाविक देखिन्छ ।


पत्रकार फलाक्न ब्यस्त छन् ।
बढाई चढाई लेख्न पाए बढी बिक्थ्यो पत्रिका ।
बढी चिनिन्थ्यो न्युज च्यानल ।

पत्रकार,
लगातार फलाकिरहेछ युवतीको उमेर र प्रेम प्रसङ्ग
जुन उमेर भन्न ऊ लजाउँथी ....
सोच्थी प्रेमीलाई जिवनसाथी ।
श्रोता लगाइरहेछन् ‘हचुवा’ अनुमान ।
अड्कलबाजि गरिरहेछन् अन्य मानिस
“किन मरी वा मारिइ त्यो युवती ।”


कि  मार्‍यो उसैको प्रेमीले वा अन्य कसैले ?
थियो कि कुनै रिसइवी  ?

धारिलो हतियारले बनाएको हो कि त्यो घाउ
वा कुनै चुच्चो ढुङ्गाले  ?
वा आफैं ठोकिई चट्टानमा ।
.... ‘सुसाइड’ पनि त हुन सक्छ !
तर भेटिन्न कुनै सुसाइड नोट ।


.......कसका हुन् सनाखत हुन बाँकी अन्य सामान ?
तयार पार्नै थियो घटनास्थल मुचुल्का ।


नाडीमा देखिन्थ्यो कोतरीएको घाऊ
र लामो निलडाम पनि ।
त्यो युवती जो अहिले मृत घोषित भएकी छे ।
पत्रिकाले लेखिसकेको छ विस्तृत विवरण

युवती,
जसले लगाएकी थिई सेतो रङ्गको हाफ टि—सर्ट ।
उल्लेख भएको उसको उमेर  र मेरो उमेर एउटै थियो ।
पत्रिका पढ्छु अनि झस्किन्छु ।
समाचार सुन्छु र तर्सिन्छु ।
लाग्छ तिम्रो पत्रिकाले छापिरहेछ मेरो ‘न्युज’


sabinasindhu@gmail.com

ईश्वरको न्यायालय

 (याे काल्पनिक कथा हाे .....र कथा मात्रै हो ।)                                                                                                                          सबिना सिन्धु
                                                             
                                                                            कथा

                                                                                                         

“ओई कति बेला आइपुग्छेस् रुपमाँया आइपुगिन् ।” श्रेणितीले फोन गरी
“गेटमै आइपुगेँ ।”, मैले भनेँ अनि मोबाइल प्यान्टको पकेटमा राखेँ।
म कोठामा  छिर्दा रुपमाँया आफ्नो कहानी सुनाउन थालिसकेकी थिइन् । मैले डिस्टर्ब गर्नु उचित ठानिँन । त्यसैले झोला साइड लगाएर राखी कुर्सी तानेर बसेँ। 


 “म निर्दोष थिएँ । अझै पनि भन्छु म निर्दोष छु । अनाहकमा उनीहरुले मलाई जेल हाले ।”, उनी भन्दै थिइँन् ।
उनले यति भन्दा मलाई कुनै करुणा जागेन । मैले उनको अनुहारमा राम्रोसंग हेरेँ । उनको चाउरी परेको निधारमा अपराधि भन्ने निशाना लागेझैं थियो । भो यी अपराधि सबै यसै भन्छन् । आखिर मैले सुनेकी रुपमाँया कर्तब्य ज्यान मुद्दामा सजाय भोगेर आएकी थिइन् । उनको उर्बर उमेर जेलमा बितेको थियो । 


“अपराध नै नगरी कसरी सजाय पाउनु भयो त ? त्यस्तो त हुनु नपर्ने”, मैले भनेँ ।
“त्यस्तै भयो । म परिबन्दमा परेँ।”, उनले भनिन् ।
“हत्या अर्कै ब्यक्तिले गरेको थियो । ऊ त सजायको भागिदार नै थियो । तर म चाहिँ ब्यर्थमा फसेँ मात्र ।  उनीहरुले मलाई ‘अपराधमा संलग्न भनी ठह¥याए । म निर्दोष छु भन्दा भन्दै......”, यति भनिसक्दा उनको आँखाबाट आँशु खस्यो । 


“चित्त नबुझे पुनरावेदन गर्न सक्नु हुन्थ्यो । आफू निर्दोष हुनुको प्रमाण जुटाउन सक्नु हुन्थ्यो । कानूनी प्रक्रियाहरु थिए नि !”, श्रेणितीले भनी
“खै के के हो म जान्दिन । वकिलहरुसंग सल्लाह लिएकै हो । जे गर्नु उनीहरुले गरे । केही नगरेकै पनि होइन ।”, रुपमाँया ले भनिन् ।
 

यी सबै वाहियात नाटक मैले सोचेँ । बिना प्रमाण त अपराधि ठहरिन्न भन्ने मेरो बुझाई थियो । तैपनि मैले उनको कुरा सुन्न छुटाइँन । यसकारण कि मलाई उनको कुरा कुनै काल्पनिक कथा जस्तो लागिरहेको थियो । जुन कथामा कथा वाचकले भूमिकाहरु सहजै फेर्न सक्छ । जुन कथा थपघट भएको पत्तो हुन्न म जस्ता श्रोतालाई । 
श्रेणिती सुन्दै थिई । उसलाई पनि रुपमाया को कथामा विश्वास लागेको थियो जस्तो लागेन । 


“म जेल परेपछि श्रीमानले अर्को बिहे गरे । उनीहरुको आफ्नै ब्यबहार बन्यो । सन्तान जन्माए । उनीहरु अहिले पनि सुखी छन् ।”
“अनि तपाइँका छोराछोरी नि ।”, मैले सोधेँ।

“छोराले आठ कक्षा पढ्दा पढ्दै पढाई छोडेछ । ऊ मायाको भोको थियो । बाबु चाहिँलाई के मतलब ? म जेल बाहिर हुन्थे त म उसलाई सही मार्गमा लगाउँथेँ । ऊ ड्रगिस्ट भयो । अनि एकदिन आत्महत्या ग¥यो । करिब एक वर्ष पछि मात्र मैले ऊ मरेको खबर पाएँ ।”, फेरी पनि उनका आँखाबाट आँशु झरे । 

“अनि छोरी नि ।”, श्रेणितीले सोधिन्
“ऊ कहाँ गई । के गरी थाहा छैन । दश कक्षामा पढ्ने भएपछि ऊ हिँडी । साथमा लुगाफाटा र बाबु चाहिँसंग झगडा गरेर पाँच हजार पैसा बोकेर हिँडेकी थिई ।”, उसको बाबु त्यसै भन्थे ।”
“म जेल बाहिर हुन्थेँ त मेरा छोराछोरी तपाईँहरु जस्तै पढे लेखेका हुन्थे । सही बाटोमा हुन्थे । कम्तिमा ब्याचलर गराउँथेँ । मैले पनि एसएलसी सम्म त पढेको छु ।” 


“.........तर अपसोस छोरा दुनियाँमै छैन । सर्वोस्व बितायो जेलले”
“साँच्चि मलाई विश्वास गर्नुस् म निर्दोष थिएँ । म सजायको भागिदार हैन ।”, रुपमाँया अझै बिगत सम्झेर रुँदै थिईन् ।
“यो कुरा, म मरेपछि ईश्वरको न्यायलयमा यसैगरी भन्नेछु ।”, रुपमाँया रोइन् । 


यसपटक मैले सोचेँ । यदि साँच्चै रुपमाया निर्दोष थिईन् भने उनले जेलमा बिताएका उनका उमेरहरु के फिर्ता आउँन सक्छन् ? फेरी त्यही ड्रगिस्ट छोराले आत्महत्या गर्नु अघिको समय अथवा ड्रगिस्ट हुनु भन्दा अघिको समय फिर्ता आउन सक्छ ? ....सक्दैन । 

रुपमाँया को कुरामा कहाँसम्म सत्यता थियो म जाँन्दिन् । वास्तविकता के थियो मैले बुझेको छैन । म कानूनको विज्ञ होइन ।  तर रुपमाँयाले आफ्ना कथा सुनाउँदा सुनाउँदै म भक्कानिएर रोएँ । आँशु थाम्न खोजेँ थामिएनन् । 
                                                                                                              
                                                                                                - sabinasindhu@gmail.com